tak, SUS, sprawdza się zawsze i wszędzie. szansa na ponowne spotkanie na polu ZIEMIA istnieje tylko wtedy, kiedy jedna osoba biegnie, a druga stoi. my, biedne kobiety, te romantyczne, łudzimy się, że będzie romantycznie... że będziemy kochane i kochamy. stawiamy na to swoje najlepsze karty. wierzymy, że osobno jest się kimś zwykłym a razem -  magicznym. niezależnie, jak się będziemy starały to na nich SAMCÓW postawimy jednak wszystkie karty, nie tylko te najlepsze. już tak mamy. próbujemy wmówić sobie i innym, że nie, ale nie ma co się oszukiwać.

dla nich zwykłe "nie lubisz patrzeć w oczy" a przed kobietą otwiera się cały świat. jest rozpromieniona i pełna nadziei, taka jest kobieta. nienawidzę być kobietą.

przypisują im wagę, bo może niekoniecznie są to małe rzeczy...

może jesteśmy bardziej wyczulone, może to hormony, może tak powinno być, może każdy powinien tyle czuć, nie byłoby gwałtów, morderstw, wojen, pedofilii.
może kobiety mają właśnie tyle czuć, żeby codziennie umierać, może to jest dowód na to, jaki ten świat jest zjebany. chociaż jedna prawidłowa rzecz na kuli ziemskiej.

Na  dzień dzisiejszy - nie mam żadnych zażaleń.
Albo zażaleń mam tak dużo, że ich nie ma "jeśli potwór wieczny jest, to go nie ma...".
Albo co najwyżej do siebie. Przecież mam wolną wolę, inteligencję (na tyle, żeby umieć czytać i pisać), powinnam panować nad tym, co się ze mną dzieje, co mówię, co robię, co wyznaję, co czuję... ?
To ostatnie chyba nie za bardzo. Podobno w miłości można panować tylko nad zaangażowaniem (i może ciut nad intymnością), a przecież zaangażowanie to świadomość, to wybory, które powodują ciąg zdarzeń prowadzący do... właśnie jakiegoś uczucia.

Więc może jednak panujemy nad tym?

...

Ach, jak to trudno, kiedy nie jest trudno i trudności wynurzają się z ich braku.

Zawsze tak jest-kiedy jest pięknie, problem robi się z jakiejś mikro-zapomniałeś-kupić-jajek-chuju. (robię się agresywna w momentach, kiedy zgubię gdzieś w kołdrze krówkę, no nic)
Moje przemyślenia na temat związków zasadniczo nie ulegają zmianie, a chyba powinny. Mam więcej lat i w ogóle.

Tak, takie błoto potrafi zepsuć związek, bo człowiek zawsze szuka takiego płomyczka. Miłość romantyczną napędzają przeciwności losu.
Taka odległościowa przeciwność losu to chyba właśnie taka przeciwność. Płomyk będzie rósł lub zrobi teatralne "PSST".

Czekam z niecierpliwością na następujące wydarzenia. (aronia)

Praczet : genialne przytoczenie. Ja ostatnio zaczełam "godzic sie z przeszloscia" ... zazwyczaj wracalam pamiecia do milych chwil wspominajac. dziś. I owszem miło że były ..ale. JESZCZE MILEJ jest ;D Past is Past . Ta pasta nie do przodu.

No i tak jakby prozo cos-z życia wzięte.


Pierwszy Duży krok w górę

Kiedy byłam mała oglądałam bajki. Wogóle moje dzieciństwo trwało bardzo długo. i nagle z dnia na dzień pojawiłeś się ty. Ale nadal byłam zbyt młoda by to docenić. Los jednak nie odpuszczał. Nasze ścieżki znów się skrzyżowały
,jednak tym razem po prostu za bardzo bałam się Ciebie stracić dlatego nie potrafiłam jasno dać do zrozumienia tego , że Cię chce.
Potem znow rozdroże, a moje serce ....myślałam że popełniłam największą pomyłkę w moim życiu. A ty byłeś ... i nawet chwilkę prawie na wyciągnięcie ręki...ale ja upierałam się w swej godnej dumie , że muszę nauczyć się żyć bez Ciebie. I stało się...jesteś jednym ze wspomnień, przynajmniej część tego co było NAMI. Treaz oddycham nie twoim powietrzem ,a ktoś kto powietrzem dla mnie jest- nie jest Tobą. A jednak nie mam wrażenia że życie mnie oszukało.Wręcz przeciwnie ...czuję jakbym dostała wspaniały prezent od losu. Cos jak po zakończeniu ciężkiej nauki. Życie mnie uczyło . Kopało po sercu mówiąc "Ogarnij się dziewczyno" , a ja myślałam że bije z miłości do "kolejnego kogoś kto był tylko etapem". Teraz jestem gdzie jestem i nie zastanawiam się nad tym czy ON jest etapem. Jakże bym mogła , skoro każda komórka mojgo Ciała pragnie jego bliskości. A TY? Ty jesteś wspomnieniem. Nie myśl że złym...o nie. Jesteś tym stałym, schodkiem dzięki któremu mogłam się wspiąć bliżej MNIE...bliżej mojego własnego porządku rzeczy.


Drugi schodek

W pewnym momencie mojego życia myślałam że coś czego mi w życiu do bycia szczęśliwą brakuje to związek. Zrobiłam nam krzywde. Uparcie na siłe starałam się w tobie zakochać. Nawet oszukałam na chwile serce. Nie było trudno tego dokonać...w tobie naprawde łatwo się zakochać. Jednak do dziś nie jestem pewna jaki był twój ulubiony kolor, jaką potrawe lubiłeś najbardziej i które filmy Cię najbardziej śmieszyły. Nie jestem pewna dlaczego zgubiliśmy tę nić "szczerego rozmawiania". To właśnie ta nić mnie do Ciebie przyciągła. Potem gdzieś między jednym spotkaniem , a drugim. Gdzieś między niepewnością a strachem . Gdzieś wśród pocałunków , po prostu nie umiałam mówić o rzeczach poważnych. Chciałam dla ciebie być beztroska...a powoli gubiłam siebie. Chyba to zauważyłeś. Nie wiem co przeważyło że przeciąłes ten lichy już sznurek potargany wątpliwościami. Jednego jestem pewna : Choć nie było lekko się z tym pogodzić . Jestem ci wdzięczna.


Schodek numer 3

Zawsze myślałam że jestem w dobrym kontakcie z moimi emocjami. Gdyby kiedykolwiek ktokolwiek powiedział mi że kiedyś tam będe w stanie tak mocno wyryć sobie czyjeś oczy w pamięci , zdziwiłabym się (W końcu pamięć mam słabą). Jednak ten jasny ,magiczny odcień tęczówki nawiedzał mnie . Wiem. Od początku stawiałeś sprawe jasno. Jednak kiedy mowiles że może kiedyś się zakochasz , miałam nadzieje że to będe ja. Tak to tak jakby isc po krawęzniku i co rusz spadać ,a za każdym razem gdy jedzie auto ""NADZIEJA"" spowrotem uparcie na niego wchodzić. Kobiety są skomplikowane. Do dziś jestem zdumiona siłą mojej upartości ...bo tak...pozniej rozdmuchiwałąm to wszystko ze zwyklej upartości. A ty się zakochałeś. Nie i to nie byłam ja. Wtedy zrozumiałam że wszystkie moje poświęcenia które w iście męczeńskim geście wykonywałam, były próżne. Moja kobieca próżność zwiodła mnie. A ty znalazłeś szczęście. I znów los dał mi kopa. Bolało. Jednak czas leczy rany. Jedyne co dziś może boleć to fakt że ty i tak żyjesz w błogiej nieświadomości jak wiele dla ciebie byłam w stanie zrobić(a to bardzo godzi w moją kobiecą dumę). Ale jak zwykle los wykazał że miałeś racje. Nie było żadnego sznurka. tak naprawde jestem niczym balonik który inne dzieci po prostu na chwilkę pożyczają.


TY
Dziś czuję się bardziej Sobą niż kiedykolwiek . Codziennie modlę się by to nie było złudzenie. Uwielbiam siebie przy Tobie. Uwielbiam moje ciało kiedy na mnie patrzysz i mnie dotykasz. Uwielbiam kształt moich warg kiedy je smakujesz. Uwielbiam każdy dreszcz emocji kiedy jesteś blisko. Uwielbiam twój zapach , tembr twojego głosu, kolor oczu, włosów. Uwielbiam kształt twoich dłoni , warg, nosa , twarzy. Jesteś wszystkim czego od życia pragnełam.
I za każdym razem gdy z tobą jestem , boję się że czas znów zbyt szybsko minie, że znow zapomne tych słow które godzinami ukłądałam żeby Ci powiedzieć. Boję się twoich myśli. Tego że mogą diametralnie od moich się różnić . NIe ufam już po prostu losowi. Kocham Cię . Tyle wiem napewno , a i tak mój umysł jest jedną wielką galaretą , bo ilekroć jesteś obok wymyślam zgrabne synonimy i tak bardzo boję się TO powiedzieć. A potem pluje sobie w twarz że jestem tchórzem. Kocham Cię , a ilekroć słyszę te słowa z twoich ust jestem jedną wielką iskrą , jedną wielką łzą szczęścia , i nie mogę się nadziwić że TAK TO JA , TO DO MNIE TO MÓWISZ. Myślałąm o byłych kobietach w twoim życiu. Starałam nie czuć ukłucia zazdrości ...ale chyba po prostu się nie da. Bo kiedyś to one znały na pamięć "to" brzmienie twoich słow. Dzisiaj mam nadzieje że one były tylko schodkami. że jesteśmy jak balonik(ja) i powietrze(ty) które w końcu znalazły się po długiej rozłące , by móc razem tworzyć coś pięknego. Miłość.


Każdy etap życia jest jak schodek. Schodków było wiele. KAŻDY człowiek którego znamy jest ważną częścią tej piramidy.
Mam nadzieje że znalazłam swoje miejsce.