Ja mam dwadzieścia lat, Ty masz dwadzieścia lat....
Przed nami siódme niebo...
Cóż więcej nam potrzeba...
dwudziestolatkom zawsze w pas się kłania cały świat...
Zakochani mają zawsze tylko dwadzieścia lat...
Dwudziestolatki lubią słońce...
lubią gwiazdy...
lubią tańczyć...

Zapytaj ojca, zapytaj matki, jakie wtedy ma sny !

Ja mam dwadzieścia lat, Ty masz dwadzieścia lat.
i
Nigdy nie będzie więcej!

Uważam, że nigdy nie będę miała więcej, niż dwadzieścia lat.
Bo liczy się mentalność i nastawienie, a nie cyferki.


Jakim się jest, kiedy ma się dwadzieścia lat?


Cóż....

Pełnym nadziei pokładanej w przyszłości. Skłonnym do "nieefektywnego" spędzania czasu.
Pełnym refleksji. OCZEKUJĄCYM czegoś od życia. Kochającym (zawsze coś trzeba kochać, jak nie daną osobę, to choćby świat).

Oglądałam ostatnio film - "An education". O dziewczynie, która romansowała ze starszym facetem. Miał on ją nauczyć miłości i życia.
Nauczył. Tylko nie tak, jak się tego spodziewała. W każdym razie tak - że swoje przeszła.
Pokazał, że życie to nie tylko wiedza książkowa. Że życie to coś pięknego, że piękne są namiętności.

Namiętności, przed którymi tak nas wszyscy przestrzegają, że są zgubne. Ale czymże byłoby życie bez namiętności?

Mając dwadzieścia lat - życie jest namiętnością. I rzeczami z tą namiętnością związanymi.
Rozczarowaniem, zagubieniem, samotnością.
Ale stanowi to ładną i przyswajalną całość.

Powinnam się uczyć na egzaminy, a mam te PRZEMYŚLENIA.

a, właśnie. Życie jest w tym wieku wypasione po brzegi przemyśleniami.
Kurwa.